Nabeschouwing

2 september,
Als cultuurbarbaar heb ik na de "haute cuisine" van dik 4 weken gisteren zitten smullen van een patatje oorlog en een frikandel speciaal. Vvurrukkulluk!

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis en dik aan het nagenieten. Bij mijn afscheidsfeestje, oftewel "pot", bleek onverwacht meer warmte en genegenheid te zitten dan ik dacht.
Ik kreeg onder anderen van Miguel zijn "motorrijders badge" die hij van zijn polo haalde. Hij is nu reservist, maar is ruim 27 jaar motorrijder bij de gendarmerie geweest en is daar erg trots op. Ik zal zijn badge dan ook als motorrijder met ere dragen op mijn gescoorde Gendarmerie-polo.

Ik had al eerder iets over de reservisten geschreven. De ouderen nemen vaak na hun 50e ontslag om zich vervolgens weer in te laten huren als reservist. In eerste instantie werd het gebracht dat zij het kalmer aan kunnen doen en zo hun pensioen aanvullen.
In de loop van de 4 weken is mij wel duidelijk geworden dat vele oudere reservisten met pijn in hun hart de dienst verlaten en gefrustreerd zijn. Dit vanwege allerlei oorzaken zoals gebrek aan carière mogelijkheden, geen waardering ondervinden, tot te zware strafmaatregelen wegens fouten en dergelijke.
Met verstikte stem en met de vuist op hun borst slaand:"waarom denk je dat ik nog steeds blauw draag! Ik houd van mijn vak!". Ben daar even stil van.
Ik heb met enkelen van hen veel dienst gedaan. Ondanks dit alles zijn ze nog steeds enthousiast en gedreven!


Over het werk kan ik eigenlijk kort zijn.
Ook de Gendarmes kunnen het werk niet aan. Ik heb ze bezig gezien met stapels dossiers om hun heen om af te werken. Tussendoor doen ze dan de noodhulp. Ook in de afhandeling van bijvoorbeeld aanrijdingen of inbraken heb ik niet veel verschil gezien ten opzichte van bij ons.
Ze zijn hoe dan ook enthousiast en gedreven met hun werk bezig.


Voorsprong
Ik zag een voorsprong in technologie voor wat betreft de computerapparatuur in de noodhulpauto. Meldingen kunnen in de auto gelezen worden en afgeboekt. Al jaren trouwens.
Ook foto's kunnen opgevraagd worden, bijvoorbeeld bij een vermissing van een persoon. Ook doen zij zelf het sporenonderzoek bij inbraken. Enkele collega's zijn hiervoor opgeleid en vervangen de TR bij dacty, DNA en braaksporen.
Ook zij werken met een computersysteem in een beveiligde omgeving met diverse systemen zoals meldingen lezen/afboeken, verwerken in wat bij ons dan BVH heet en een dienstroostersysteem en andere applicaties zoals foto's opslaan vanaf hun eigen werkplek wat erg fijn werkt. De geselecteerde foto's worden automatisch geïntegreerd in het proces-verbaal. De processen-verbaal worden met een elektronische pen ondertekend en digitaal verzonden. Het ziet er allemaal gelikt uit. Men kan trouwens in heel Frankrijk in het systeem inloggen, iets wat in ons klein landje kennelijk nog steeds moeilijk is.
Ook de bekeuringen worden niet meer op straat uitgeschreven. Men krijgt of vindt een standaard briefje onder de ruitenwisser dat men
bekeurd is en deze thuis ontvangt.
Dit is dus iets wat onze minister hier nu "iets nieuws" noemt?

Is alles daar dan beter?
In de eerste week moest ik samen met andere Gendarmes een aantal keren lang wachten tot vervelens aan toe voordat we wat gingen doen.
Dit waren de wat minder fijne momenten. Het blijkt dat veel jonge reservisten, vaak studenten, die hun 2 maanden zomervakantie werken
bij de Gendarmerie en de Gendarmerie-studenten niet bevoegd zijn zelfstandig te mogen werken op straat. Er moet altijd een ervaren Gendarme mee. Juist deze collega was dan bezig om van zijn bureauwerk af te komen.
Ook de wachtende collega's vinden het niet erg fijn om de hele tijd niets te kunnen doen. De vaste bezetting van het bureau bedraagt 18 man/vrouw en in de 2 maanden "periode estival" 45. Sommigen werken 2 weken, anderen een
maand of de hele periode. Ik kon de voortdurende wisselende gezichten en namen niet bijhouden.
Ook de dienstverbanden, zoals eerder beschreven, zijn zwaar. Meer dan 24 uur in dienst of bereikbaar zijn valt ook voor de meeste collega's niet mee.
Wat mij zwaar viel, was de voortdurende hitte van meer dan 42 graden in de schaduw. Ook voor de Fransen was dit afzien.

Mon Capitaine
Ach ja, Mon Capitaine, inderdaad een hele aardige man maar wat afstandelijk.
Na voorzichtig wat navragen kwam ik erachter dat de man zijn laatste 2 jaren voor zijn "retraite" Argelès sur Mer had uitgekozen om een rustig einde aan zijn loopbaan te maken. mmmm hij was zeker een keer in de winter komen kijken?

De Nederlandse jeugd
Met onze jeugd is heus niets mis mee. Kennelijk ten opzichte van andere nationaliteiten wat gemakkelijker in omgang en misschien iets onnozeler?
Zij zijn in ieder geval wat massaler en wat luidruchtiger aanwezig in het uitgaansleven. Absoluut niet vervelend en best wel gezellig.
Probleem lijkt echter wel dat zij wat te weinig levenservaring hebben om bepaalde gevaren goed in te kunnen schatten.
De meesten van jullie hebben dit vast wel via verschillende media meegekregen.
Het was voor mij in ieder geval een uitdaging om hen op te zoeken en voorlichting te geven waar zij goed op moesten letten. De reacties van de begeleiding was, dat sinds de voorlichting men merkbaar voorzichtiger was geworden.

De Franse (vakantie)jeugd
Als genodigde bij een etentje, maar ook via de collega's hoorde ik dat de problemen zoals geweldsmisdrijven ( wat erg veel gebeurd) en zedenmisdrijven vaak gepleegd worden door jongeren afkomstig uit de banlieue's van bijvoorbeeld Toulouse, Marseille en Parijs.
Deze jeugd krijgt door landelijke regelingen de gelegenheid op vakantie te gaan. Met hun vakantie nemen zij echter ook hun gedragingen mee en voelen zich heer en meester.

Hoge criminaliteit
Veel van de inbraken en diefstallen wordt verweten aan de "Manouche". Zij worden ook de "romani "genoemd, oftewel zigeuners.
Tijdens de zomerperiode strijken zij in grote getale neer rondom de dicht bevolkte vakantieoorden. In politiek Frankrijk is dit fenomeen een veel besproken onderwerp en hot item. Ik laat het daar dan ook maar liggen.


Ik heb mijn persoonlijke doelstelling meer dan gehaald!
Zoals ik al eerder heb verteld, ik wilde het "gewoon" een keer meemaken, wonen, leven en werken in Frankrijk. Daarnaast heb ik ook nog een richting kunnen geven aan de inhoudelijkheid van mijn werk. Niet alleen diensten meedraaien ( wat erg leuk is trouwens ) en op afroep voor de Gendarmerie vertalen, maar ook gericht contact zoeken met de Nederlanders, voorlichting geven en uiteindelijk een programma voor komend jaar afgeleverd.
Het laatste kwam ook nadrukkelijk aanbod tijdens mijn afscheidsfeestje. Xavier, chef na Mon Capitaine, liet duidelijk zijn waardering blijken en dat in het vervolg gewerkt gaat worden met dit programma. Hij bood zijn excuses aan dat hij mijn entree niet goed voorbereid had. Deze avond heeft hij het meer dan goed gemaakt. Ik moet volgend jaar terugkomen van hem.

Mijn voorbereidingen
Om daar maar eens mee te eindigen. Uiteraard is het voldoende spreken van de Franse taal een vereiste. Ondanks mijn LOI cursussen, mijn weekje Franse les in Chambéry en de vele vakanties in Frankrijk, bleek dit net niet voldoende om vorig jaar gedetacheerd te kunnen worden.
Ik wil toch even een paar mensen noemen die mij het afgelopen jaar geholpen hebben. Collega Jan Willem van Steenpaal, die mij het vertrouwen gaf dat het voor dit jaar goed zou komen, Martin Duursma ( http://www.cursusfransingroningen.nl ) met zijn groepsles en mijn vader. Hij was vroeger leraar Frans. Hij pakte zijn werk weer voor mij op. Helaas heeft hij niet mee mogen genieten van ons resultaat. Hij is enkele weken voor mijn detachering overleden.
Praktijk baart kunst: de collega's vertelden mij dat mijn Frans na 4 weken er behoorlijk op vooruit was gegaan.


Wonen en werken in Frankrijk, al was het maar voor 4 weken, het was geweldig!
Wat mij betreft volgend jaar weer.

Iedereen bedankt die op allerlei manieren lieten blijken mijn verrichtingen te volgen